Yedinci Kogustaki Mucize (Film, 2019) - MovieMeter.nl (2024)

Nee hoor, dat waarderen we zeer.

Soms ben je een beetje een Karige Harrie (dat is bekend 😛), maar nimmer een botte hork! Thanks for the warning.

Ik ben blij met al die positieve reacties, maar remakes zijn zelden of nooit beter dan het origineel.

Het is niet de allergrootste verrassing van de wereld bij een film als dit, maar ik kan onmogelijk anders dan me volledig bij Wolands recensie voegen.

Een film die bij veel gebruikers effectief de huilsnaar lijkt te raken als ik het zo lees, maar ook ik vond het een absolute draak van een film. Alsof I Am Sam (2001), PK (2014) en Simple Jack een sentimentele gevangenisfilm-kind hebben gemaakt. Ook was het moeilijk om niet iedere tien minuten aan Robert Downey Jr. te denken, en dat is geen goed teken.

Aras Bulut Iynemli en Nisa Sofiya Aksongur spelen helemaal niet slecht, maar een karakter als Memo werkt gewoon heel moeilijk voor mij. Vooral in een film waarbij de makers ogenschijnlijk handenwringende brainstorm sessies hebben gehouden hoe ze bij praktisch iedere scène het maximum aan sentiment erin kunnen leggen; of het nu de muziek is, wat de medegevangenen opeens doen, of de dialoog. Wanneer iets zo extreem gemaakt en georkestreerd (oh ja, wat doet de filmscore mee) voelt, is het voor mij onmogelijk mee te leven.

Er zijn schrijnende gevangenisfilms gemaakt, prachtig tedere drama's over de relatie tussen een ouder en kind, en (hoewel kennelijk moeilijk) ook goede films over een verstandelijke beperking. Maar Yedinci Kogustaki Mucize (2019) is daar wat mij betreft niet een van. Daar is hij zover over the top voor, dat de aarde een klein blauw stipje begint te worden.

1*

Memo leeft vredig samen met zijn dochter en grootmoeder. Hij woont in Muğla, een provincie van Turkije gelegen in het zuidwesten van het land. Hij is mentaal gehandicapt en wordt er op een dag ten onrechte van beschuldigd de dochter van een commandant te hebben vermoord. De politieke context en de staat van beleg staan niet aan zijn kant en hij wordt opgesloten in cel nummer 7, waar hij het aanvankelijk hard te verduren krijgt omdat de medegevangenen over hem verkeerd zijn ingelicht. Memo probeert te vechten tegen het onrecht dat hem wordt aangedaan en de pijnlijke scheiding van zijn lieftallig dochtertje Ova, dat niet begrijpt wat er gebeurt en veel verdriet heeft, te verdragen...

Verschillende thema's komen in die filmparel aan bod (familie, opvoeding, handicap, corruptie, gevangenisomgeving, onterechte beschuldiging, doodstraf, vergeving, berouw, offers...). De vertolkingen zijn uitstekend, vooral die van Aras Bulut Iynemli, in de rol van Memo, een man met wie het moeilijk is zich niet te identificeren, maar ook Celile Toyon Uysal in de rol van Fatma (Memo's moeder), en de kleine Nisa Sofiya Aksongur die Ova speelt en veel overbrengt met haar blik en die het gewicht van het verhaal draagt gedurende talrijke momenten van de film. De muziek (van Hasan Özsüt) en de prachtige weidse opnamen van de landschappen voeren de kijker met het verhaal mee. Een niet te missen gevangenisdrama dat sterk weet te ontroeren, zonder meer de beste Turkse film die ik ooit heb gezien. Een prent die je raakt in het diepste van je hart. 👍👍👍👍👍

I don't want to be an angel

Prachtige authentiek Turkse dramafilm. Had niet verwacht dat dit een (Koreaanse) remake was. Ik zie echt de Turkse cultuur hierin terug. De acteurs doen het goed. Lynemli doet het voortreffelijk als de verstandelijk beperkte Nemo.

Ondanks dat ik het eens ben met de kritiek op de (goedkope) sentimentaliteit, werkt het nou eenmaal bij mij en bij een hoop anderen. Wat dit betreft doet de film me denken aan The Lovely Bones (2009), waar ik het ook niet droog houd door de grote dosis sentimentaliteit. Simpel maar doeltreffend.

Aardig meeslepend.

Deze Turkse remake van een andere film die dezelfde titel draagt maakte al voor een aardig lange tijd geluid op Netflix, maar mij viel de film nooit op. Ik had eigenlijk ook gewoon verwacht dat het gemiddelde zou dalen zodra de tijd verstreek, maar dat gebeurde niet. Binnenkort kan de film al de top 250 in op deze manier, aangezien het nog steeds een goed gemiddelde heeft.

Turkse cinema communiceert zijn verhaal met redelijk drukke en grootse gebaren. Deze film is daar geen uitzondering op, en ook hier worden de dramatische aspecten er redelijk geforceerd doorheen gedrukt. Er zit zonder twijfel veel sentiment in de film en het doet zijn uiterste best om tranen uit je oogballen te trekken, maar bij mij wilde dat niet lukken. Wel werd ik na enige tijd best geraakt door de film.

Briljant is deze film niet, laat dat duidelijk zijn, maar ik zie er wel een reden in dat het goed beoordeeld wordt. Visueel best aardig. Frisse kleuren en geduldig camerawerk. Het geweld wordt soms ook redelijk grof, opvallend grof, in beeld gebracht. Het komt ook extra hard aan aangezien je weet wie er van langs krijgt. In dat opzicht probeert de film het soms net wat te hard, maar gaat nooit echt te ver. Het laat precies genoeg zien om de juiste indruk te maken.

Het acteerwerk is voor een persoon als ik moeilijk te beoordelen. Ik ben geen fan van al dat drukke geschreeuw en gedoe, maar ik moet zeggen dat Iynemli staat te acteren alsof zijn leven er vanaf hangt. Hij gaat helemaal op in zijn rol, en ook Aksongur doet het voor haar leeftijd erg goed. De bijrollen doen het ook zeker naar behoren, en overacteren gelukkig niet te veel. Iynemli moet haast wel, maar de rest acteert gelukkig niet te veel extra.

Bij vlagen is het een lekker meeslepend verhaal met een best indringend laatste halfuur. Echt extreem is het niet, het verhaal is ook niet briljant, maar de uitvoering is naar behoren en het raakt ook nog weleens. Het is een film geworden waaraan ik me niet heb gestoord en met gemak heb uitgekeken ondanks een redelijk ruime speelduur. Prima film vanuit Turkse bodem.

Voor wat het waard is: herkenbaar probleem. Ik kan me soms voor mijn kop slaan wat er voor lelijks in een recensie is geslopen.

Als je een pm stuurt naar een moderator dan kunnen we het voor je aanpassen, geen probleem.

Mijn eerste Turkse film en die beviel goed. Mooi verhaal, leuk geacteerd (zeker door kleine meid) maar Memo begon me zwaar te irriteren op gegeven moment. Blijft ook wel beetje vreemd dat een vrouw met zo'n man het bed heeft gedeeld? En wordt niet uitgelegd wat er met de mama is gebeurd....?

Verder goed drama.

3.5 *

Hartverscheurende film 'Miracle in Cell No. 7' is een verborgen juweeltje op Netflix: 'In één woord prachtig' | Netflix Nieuws | MovieMeter.nl

Bij deze film zien we bij de kijkers grote verschillen, je houdt of gruwelt ervan.

Wij behoren tot de liefhebbers en waarderen de film met een 8.

Het was toch wel een onderneming deze film te kunnen zien die nergens te vinden is op internet, want onder het motto zoekt en gij zult vinden heb ik toch heel veel Top250ers kunnen doen op internet. Maar niet deze Turkse film die alleen mee te pikken valt op Netflix, dus voor de vakantie maar een account aan gemaakt. Bij voorbaat ging mijn hart niet echt sneller kloppen bij het vooruitzicht van een geestelijke gehandicapte in de bajes en deed me vooraf aan I Am Sam met Sean Penn denken en de trailer had de nodige voortekenen van een sentimentele draak. Maar fijn, je mag er pas wat van vinden als je het gekeken hebt, dus gistermiddag maar even aangeslingerd.

En ik heb er aanvankelijk wel wat moeite mee, dat happy happy joy joy beeld rond Memo en zijn dochter waar vooral Memo regelmatig in de beginfase over de schreef gaat en mijn inziens overacteert en te geforceerd is, en ik lees dat daar meer tegen aanlopen. Maar gelukkig komt daar redelijk snel verandering in met het ongeluk, de arrestatie en het verhoor die op het ongemakkelijke af is om te kijken. Zien die mensen niet dat Memo niet helemaal oké is, of willen ze dat niet zien? Denken ze dat het een act is? Het lot dat Memo ten deel valt is misselijkmakend met insluiting in open populatie, of hoe ze dat ook precies noemen, gisteren wist ik het nog, met nog veel meer afstraffing tot gevolg vanwege zijn zogenaamde misdaad. Duidelijk is dan dat deze fase al stukken beter is dan de zoetsappige en licht geforceerde openingsfase.

Zoals te verwachten is het daarna een kwestie van tijd en inzicht die de 'inmates' in doet zien met wat voor vlees men daadwerkelijk te doen heeft en er uiteraard een warme band groeit en Memo iedereen voor zich wint. De zware kost die het even leek is er dan af waarop het drama plaats heeft gemaakt voor feel good en humor met als lieflijk hoogtepunt het meisje dat naar binnen gesmokkeld wordt. Maar het drama is nooit ver weg met de vader van het meisje als Nemesis die zint op wraak en daar erg ver voor gaat met de onheilspellende strop die reeds klaar hangt regelmatig in beeld. En de opbouw richting het einde met de muziek mag er zeer zeker zijn die wellicht voorspelbaar is maar toch zijn uitwerking niet mist wat dat betreft.

En zo komt Miracle in cell nr.7 ook weer tot een einde die eigenlijk alle kenmerken heeft van een suikerzoet over sentimenteel geheel die zelfs overdadig genoemd mag worden. Maar weet je, het werkt, de film slaagt in zijn opzet dus wat mij betreft een prima cijfer als tranentrekker eerste klas.